jedna chwila #2

Annyong!

No to dzisiaj mamy kolejną część mojego tragicznego imaginu "jedna chwila". Teraz ciąg dalszy zaskakujących i nieoczekiwanych informacji o których dowiecie się czytając..

(Dodatkowo chcem podziękować bo dziś blog miał rekordowo dużą ilość wejść - to miłe kiedy wchodzisz na bloggera i widzisz 107 wejść - kamsahabnida!)

Jedna chwila #2

            Gdy się obudziłaś w sali było pusto. Gdy się rozejrzałaś zobaczyłaś, że w rogu siedzi Tae. Miał spuszczoną głowę i nie zauważył, że już nie śpisz. Widać było, że o czymś myślał. Był poważny. Świadomie zaszeleściłaś kołdrą, żeby chłopak zobaczył, że już wstałaś. Zadziałało. W mgnieniu oka podniósł głowę i spojrzał na ciebie.

- Ooo, annyong! Już nie śpisz? – zapytał chłopak wstając z krzesła

- Właśnie się obudziłam.

- I jak się czujesz? – zapytał troskliwie V

- A jak mogę się czuć? Obolała i bez nogi…- powiedziałaś smutno

- No racja… - powiedział chłopak po czym usiadł na twoim łóżku.

- Kiedy będę mogła zobaczyć się z moim appa? – spytałaś – Czy on też jest w szpitalu? – spojrzałaś pytająco na chłopaka. On patrzył w podłogę i milczał. Po chwili ciszy szepną sam do siebie

- Wiedziałem że to pytanie w końcu padnie… - po czym znów zamilkł. Siędzieliście tak przez dłuższą chwilę aż w końcu zniecierpliwiona spytałaś

- Czemu mi nie odpowiadasz?

- Bo to nie jest takie proste… – odpowiedział chłopak

- Jak to? Nie rozumiem? – zapytałaś bardzo zmieszana – Co trudnego jest w powiedzeniu mi gdzie jest mój appa? – chłopak nic nie odpowiedział tylko wziął twoje dłonie i obiął je. Wpatrywał się w nie i ciężko oddychał. Oczy miał szkliste. Kilka razy wziął głęboki wdech i powoli podniósł na ciebie wzrok. Patrzyłaś na niego z wielką powagą. Chłopak zamknął oczy potem powoli je otworzył i powiedział

- Myślę, że już się z nim nie spotkasz… - powiedział. W tym momencie po jego policzku spłynęła łza. Patrzyłaś na niego osłupiała. Na zmianę dostawałaś gorących i zimnych dreszczy. Wybiły cię poty a w głowie szumiało. Przed oczami miałaś swojego tatę. Tak bardzo go kochałaś. Serce waliło ci jak młotem i miałaś zawroty głowy. Chłopak przyglądał ci się. Spojrzałaś na niego i wybuchnęłaś płaczem. Rzuciłaś się w jego ramiona i ściskałaś mocno. Nie obchodziło cię to, że to tak naprawdę chłopak którego znasz tylko z filmów i zdjęć. Potrzebowałaś bliskiego kontaktu z kimkolwiek! Twoje całe życie zawaliło przez jakieś kilka sekund! Straciłaś nogę i… ojca! Byłaś roztrzęsiona. Kiedy uwolniłaś TaeHyunga z uścisku on popatrzył na ciebie i powiedział

- Jutro będzie pogrzeb… Wszyscy idziemy.

- A co ze mną? – spytałaś

- Jeśli tylko będziesz miała siłę to ty również możesz jechać. Pojedzie z tobą lekarz.

- A co z omma? Gdzie ona jest? Czy już wie?

- Twoja mama jest już Seongnam. I tak wie. Wie wszystko.

- Przecież ona się załamie! Coś sobie zrobi! Muszę do niej jechać! – znów zaczęłaś panikować

- Spokojnie. Nie możesz się denerwować. Twoja mama jest pod stałą opieką psychologa. – uspokajał cię V. I zadziałało. Po chwili jednak znów łzy zaczęły ci płynąć.

- Ale dla czego to właśnie ja! Dla czego to mi trafiła się ta tragedia!

- Tragedia a za razem szczęście… - poprawił cię chłopak

 - Szczęście?! Ty się dobrze czujesz?! Gdzie ty tu widzisz szczęście?! – krzyczałaś zirytowana

- Przecież żyjesz! Jedyne co ci się stało to utrata nogi, kilka zadrapań i złamań! Mogłaś skończyć jako paralityk albo… - i tu chłopak urwał. Oboje wiedzieliście o co chodziło. Westchnęłaś i z wielkim bólem przyznałaś V rację.

- Prawda… I dodatkowo poznałam was. – Tae nic nie odpowiedział. Sięgnął do kieszeni i wyjął z niej twój telefon. Miał potłuczoną szybkę ale działał.

- To chyba twoje. – powiedział dając ci telefon

- Kamsahabnida.

- Widziałem. Słuchałaś naszej piosenki. Mojej piosenki. Coveru. – powiedział – To miłe.

- Miłe? Wyobraź sobie co ja poczułam kiedy was zobaczyłam! Budzę się w szpitalu cała połamana i kogo tam widzę? Chłopaków z BTS! Za chwilę dowiaduj się, że nie mam nogi a mój tata nie żyje! Ciesz się, że i ja nie zeszłam na zawał! – chłopak zaśmiał się cicho. Nagle drzwi do Sali otworzyły się i zza nich wysunęła się głowa Kooka.

- Nie śpi? – zapytał szeptem

- Przecież widzisz.

- Czyli możemy?

- Ye… -  po potwierdzeniu Jung Kook znów schował się za drzwi i za chwilę wbiegli przez nie wszyscy chłopacy.

- Annyong! – krzyknęli chórem. Podbiegli do łóżka obok ciebie i usiedli na nim. Wtedy zorientowałaś się, że coś jest nie tak. Chłopaków było tylko sześciu.

- Gdzie jest Jimin? – spytałaś bez zastanowienia. Chłopacy popatrzyli po sobie i potem na Tae’a.

- Nie powiedziałeś jej? – spytał Rap Mon

- Jeszcze nie.

- Czego mi nie powiedziałeś? – spytałaś ciekawsko – Powiedz, bo już chyba gorzej niż jest teraz to być nie może.

- Suga, teraz ty tłumaczysz! – V rzucił do hyunga

- Dobrze… - odpowiedział posłuszne YoonGi – No więc tak… Bo miałaś wypadek… Wypadek samochodowy

- Tak, wiem. – przerwałaś chłopakowi sygnalizując żeby przeszedł do dalszej części opowieści  

- No i to było zderzenie. Zderzenie czołowe… Z busem. Mocne zderzenie.
- Dobra ja to powiem bo ty nigdy tego nie skończysz! – przerwał koledze J-Hope – Miesiście wypadek w którym zderzyliście się z naszym busem. Jimin siedział z przodu i najmocniej oberwał. Leży dwie sale dalej ale na razie nie ma z nim kontaktu. Jest w śpiączce.  – powiedział skrótowo HoSeok – Tyle. Cała historia. – znieruchomiałaś. Jeszcze jeden ranny?! Nie mogłaś w to wszystko uwierzyć. Mimo, że nie chciałaś, łzy popłynęły po twoich policzkach. Położyłaś się na łóżku i zakryłaś twarz szpitalną kołdrą.

- Dla czego to wszystko się dzieje?! Dla czego to właśnie ja? Dla czego z wami? Przecież jest tyle innych ludzi! – krzyczałaś cała zakryta kołdrą. Kooki spojrzał na TaeHyunga i trącił go w ramie sygnalizując żeby coś zrobił. On spojrzał na ciebie i zauważył, że kawałek twojej dłoni wystaje poza kołdrę. Delikatnie położył na niej swoją dłoń i powoli odsłonił twoją twarz.

- Widać tak właśnie miało być. – powiedział spokojnie V – Nie masz co się nad tym zastanawiać. Tak jest i tak już zostanie. Nic nie możesz zrobić. My też nie możemy. Nikt nie może. Jedyne co możemy to przyjąć na klatę tą całą sytuację i żyć dalej. – mówił powoli i opanowanie Tae cały czas trzymając cię za rękę. Mimo tak małej różnicy wieku wydawał się bardzo dojrzały i opanowany.

- Ale jak ja mogę..?!

- Możesz! – przerwał ci V wiedząc co będzie dalszą częścią zdania – Możesz wszystko! Nam też jest ciężko ale musimy sobie z tym poradzić. Musisz się wziąć w garść rozumiesz? Pogódź się z tym, że twoje życie nigdy już nie będzie takie jak przedtem! Już nigdy nie będziesz miała nogi! Już nigdy nie porozmawiasz z tatą! Wszystko się zmieni! – wykrzykiwał już mniej spokojny Tae - Ale może nie będzie  tak źle? Na pewno będzie inaczej ale czemu od razu zakładasz, że będzie źle?! Przecież to wszystko mogło się skończyć dużo gorzej! Mogliśmy zginąć wszyscy! A zginął tylko twój tata. Jimin się obudzi i będzie w pełni sprawny! Ty dostaniesz protezę, nauczysz się z nią chodzić i będziesz taka jak inni! Dostałaś nowe życie i musisz się z tym pogodzić! – po tych słowach V szybko podniósł cie do siadu i bez chwili zastanowienia pocałował. Jak tylko najszybciej potrafiłaś odepchnęłaś od siebie chłopaka.

- Co ty do cholery robisz?! – krzyknęłaś zła na to co chłopak zrobił -  Nie znamy się! Panuj nad sobą! – przeszywałaś chłopaka zimnym spojrzeniem i dostrzegłaś, że w jego oczach pojawiają się łzy. Tae szybko podniósł się z łóżka i wybiegł z Sali na której leżałaś.

- Przepraszam cię za niego… - zaczął Jin który był naprawdę zły na czyn chłopaka

- Przestań! Nie tłumacz się za niego! – przerwałaś chłopakowi

- Poniosło go. Jest strasznie rozemocjonowany przez to co się dzieje… - kontynuował najstarszy

- Powiedziałam, że masz się za niego nie tłumaczyć! – przerwałaś mu po raz kolejny – Wyjdźcie proszę. Chcę  być sama.

- Dobrze – powiedział lider – Chłopaki, idziemy. – rozkazał reszcie zespołu. Wszyscy posłusznie poddali się rozkazowi Rap Mona i wyszli z Sali zostawiając cię samą. W głowie cały czas miałaś widok chłopaka a na ustach uczucie jego ust. Nie wiedziałaś co masz o tym myśleć. Byłaś zła, że chłopak tak postąpił, ale z drugiej strony byłaś szczęśliwa, że pocałował cię chłopak który sprawiał cię o szybsze bicie serca. I chyba to drugie uczucie brało górę…

Mini słowniczek:

annyong - cześć

appa - tata

omma - mama

kamsahabnida - dziękuję (formal.)

~Sagi