Jedna chwila #6 OSTATNI

Annyong! 

Dziś kolejna i już ostatnia częśc imagina "jedna chwila". W tym rozdziale wszystko się wyjaśni i zakończy. Jak? dowiedzcie sie sami czytając ostatnią (;c) częśc...

6. Jedna chwila

- Wychodzimy! – krzyknęli chłopacy który szli na trening.

- Annyong! – krzyknęłaś do nich radośnie. Mieszkałaś w dormie już dwa miesiące. Tu wszystko było lepsze. Wszyscy o ciebie dbali. Jimin w pełni odzyskał siły i zaczął chodzić na treningi. Ty robiłaś za mamę zespołu. Dbałaś o porządek i zdrowie chłopaków. Mimo, że myślałaś, że utrzymanie w tajemnicy obu związków w dormie będzie trudniejsze niż w szpitalu, okazało się być całkiem odwrotnie. Co raz jeden albo drugi chłopak symulował chorobę wymigując się od treningów, aby móc spędzić tę chwilę z tobą.

- Oppa! – krzyknęłaś Gdy byłaś pewna, że chłopacy już są daleko – Możesz wyjść! Poszli sobie! – zawołałaś V. Po chwili drzwi od sypialni otworzyły się i zza nich wysuną się Tae. Na twarzy miał twój, zbyt jasny dla niego podkład alby sprawić wrażenie bladego. Pod oczami miał wymalowane wory. Wyglądał naprawę na bardzo chorego. – Tae proszę zmyj z siebie ten makijaż bo strasznie wyglądasz. – zawołałaś z kuchni

- Dobrze. Ale ty nie rób dziś dla nas obiadu. – poprosił cię chłopak

- Wae? – zapytałaś zdziwiona decyzją V

- Zjemy na mieście. – powiedział krótko po czym dał ci szybkiego całusa i poszedł do łazienki doprowadzić się do stanu w którym nie wyglądał jak zdjęty z łoża śmierci.

- Co on znowu wymyślił? – mówiłaś szeptem sama do siebie.

- Witam moją śliczną! – powiedział Tae wślizgując się do kuchni. Nareszcie wyglądał zdrowo.

- No to co dzisiaj mój śliczny planuje na ten obiad? – zapytałaś wykorzystując zwrot V do ciebie

- Przekonasz się sama. – powiedział – Jeśli tylko uda mi się wyciągnąć ciebie z tej kuchni… - powiedział chopak przedrzeźniając cię. Ty zasadziłaś mu symbolicznego kopa

- No dobra już dobra. – powiedział śmiejąc się

- Tak, wiem. Słabszych się nie bije – powiedziałaś żartując. Tae chwycił trochę mąki stojącej na stole i sypnął twoją stronę. Ty zrobiłaś to samo. W ten sposób zaczęła się wasza wojna na mąkę. .Śmialiście się i bawiliście przy tym jak małe dzieci. Po chwili cała kuchnia łącznie z wami była pokryta białym proszkiem. TaeHyung szybkim ruchem przyciągnął cię do siebie i pocałował. Kiedy skończyliście pocałunek powiedziałaś.

- No dobra cwaniaku. Teraz to sprzątaj

- Ale uni… - powiedział chłopak robiąc urocze aegyo

- Eem. Przyzwyczaiłam się do tego. – powiedziałaś i wręczyłaś chłopakowi zmiotkę. – Raz, dwa do roboty. – pogoniłaś go do sprzątania. On niechętnie, ale poddał się twojemu rozkazowi.

- No to czysto. – powiedział chłopak po skończonej robocie

- No powiedzmy… - odpowiedziałaś przejeżdżając palcem po blacie

- Starałem się więc nie narzekaj perfekcyjna pani domu!

- No dobra dobra. Nie podskakuj. – powiedziałaś uśmiechając się do chłopaka – Idź się przebrać.

- A ty?

- Ja też już idę. – powiedziałaś i wygoniłaś chłopaka. Przykryłaś obiad i wstawiłaś do lodówki. Napisałaś kartkę do chłopaków, że obiad jest w lodówce, i że zjesz a mieście a V powiedział, że nie jest głodny. Potem poszłaś się ubrać. Chodzenie o kulach nie sprawiało ci już większego problemu. Nałożyłaś śliczną, turkusową sukienkę.

- Czy perfekcyjna pani domu już gotowa? – zawołał V przed drzwiami do łazienki

- Już zaraz! – pwoedziałaś i po chwili otworzyłaś drzwi. Tae stanął jak ortyt. Był przyzwyczajony do ciebie w bluzie i rurkach a nie w sukience i pełnym makijażu.

- Pięknie wyglądasz. – powiedział

- Kamsahabnida. Ty też nieźle się odwaliłeś! – odpowiedziałaś. I faktycznie tak było. Nałożył on rurki, białe trampki czarną marynarkę, białą koszulę i krawat.

- Więc czy mogę zaprosić panią na obiad? – zapytał głęboko się kłaniając i wyciągając w twoim kierunku rękę

-  Ależ oczywiście dżentelmenie. – zaśmiałaś się i położyłaś dłoń na jego dłoni. Chłopak wyprostował się i przełożył twoją dłoń na swoje biodro. Takim sposobem zostałaś zaprowadzona przez oppa aż do samej restauracji. Usiedliście przy stoliku na zewnątrz. Patrzyłaś na chłopaka i podziwiałaś jego idealną urodę. Całkiem zapomniałaś o Jiminie.

- Żebyś tylko wiedziała jak bardzo cię kocham. – powiedział oppa biorąc twoją dłoń do swojej.

- Wiem. – powiedziałaś – Żebyś ty wiedział jak ja bardzo cię kocham… - powtórzyłaś po chłopaku – Żebyś wiedział jak wiele dla mnie znaczysz…

- Wiem. – odpowiedział twierdząco

- Nie wiesz… - zaprzeczyłaś

- W takim razie ty też nie wiesz.

- Ja wiem.

- To jakim sposobem ty możesz wiedzieć a ja nie? – zapytał chłopak który nie rozumiał o czym do niego mówisz

- Bo ja jestem kobietą. – powiedziałaś uśmiechając się złowieszczo.

- Nie rozumiem was…

- I nawet nie próbuj zrozumieć! – zaśmiałaś się i puściłaś oczko do oppa. Rozmawialiście, śmialiście się. Było wam idealnie. Zapomnieliście o całym świecie. Zapomnieliście o tym, że to główna ulica Seulu. Dla was istnieliście tylko wy. Reszta była nie ważna. Po zjedzonym obiedzie wybraliście się powolnym krokiem do domu. Podziwiałaś Seul. Kochałaś to miasto. Szliście w objęciu gdy nagle na swoim gołym ramieniu opczółąś czyjąś zimną rękę. Stanęłaś jak wryta. Nie odwracając się zapytałaś kamiennym głosem

- Jimin?

- Nie. Duch święty! – krzyknął zirytowany chłopak odpychając V na bok i łapiąc cię za ramiona. – Co ty do cholery robisz?! Myślałem, że jesteśmy razem!

- Bo jesteśmy! – krzyknęłaś ze łzami w oczach

- Uni..? – zapytał nieśmiale Tae

- Nic nie rozumiecie! To nie tak! Bo ja… Bo nie miało być… - plątałaś się w słowach nie wiedząc co zrobić. Patrzyłaś dla Jimina w oczy. Chciałaś zapaść się pod ziemię. Dopiero teraz zrozumiałaś jak straszne były twoje czyny.

- Jesteś pustą i zakłamaną dziewczynką! – krzyknął Jimin i nie mogąc opanować swoich nerwów otwartą dłonią uderzył cię w twarz. Do oczu napłynęły ci łzy ale nie były one spowodowane bólem a przykrością jaką ci sprawił.

- Czy cie powaliło idioto!? – krzyknął Tae i zaskoczył na chłopaka uderzając go pięściami po twarzy.

- TaeHyung! Nie! – krzyczałaś ale chłopacy cię zignorowali. Wymieniali się ciosami. Nie wiedziałaś co masz zrobić i wybrałaś chyba najgorszą opcję jak była możliwa. Uciekłaś. Kuśtykałaś o kulach tak szybko jak tylko potrafiłaś. Nie patrzyłaś gdzie biegniesz. Po prostu chciałaś uciec jak najdalej. Dopiero wtedy poczułaś jak bardzo tęsknisz za mamą. Byłaś gotowa odejść bez pożegnania. Nie chciałaś się przed nimi więcej pokazywać. Chciałaś być z omma. Nagle w głowie ci zawirowało. Poczułaś okropny ból. Nic nie słyszałaś a obraz ci się rozmazywał. Poczułaś jak podłoga uciekła ci spod nóg. Upadłaś. Słyszałaś ludzi. Panikowali. Potem karetka. Nie wiedziałaś co się dzieje.

- Idioci! – krzyczał na Taehyunga i Jimina lider – Jesteście zespołem! Jak mogliście! Nie macie za grosz szacunku do siebie! Jak wy wyglądacie!? Za trzy dni mamy koncert a wy macie rozwalone twarze! Nieodpowiedzialne dzieci! – krzyczał Rap Mon.

- Odchodzę! – krzynką Jimin i wyszedł z dormu zatrzaskując za sobą drzwi. V również wyszedł zatrzaskując drzwi od sypialni. Chłopacy byli osłupieni owym zdarzenie.

            TaeHyung rzucił się na łóżko i zaczął płakać. Nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Wił się i szamotał na łóżku krzycząc. Walczył z chęcią odebrania sobie życia. Rzucał wszytkim co znalazł pod ręką. Nagle w sypialni rozległ się głos telefonu. Tae niechętnie chwycił za niego i odebrał.

- Ne?! – rzucił krótki

- Pan Kim TaeHyung? – zapytała kobieta z telefonu

- Ne.

- Annyong haseyo. Dzwonię ze szpitala głównego z działu intensywnej terapii. Pani ______ jest w ciężkim stanie. Krwiak w głowie jej się rozlał i nie wiemy czy uda nam się ją uratować.

- Co do cholery?! Jaki krwiak?! Przecież nie było żadnych zarzutów! – krzyknął i wybiegł z sypialni. Przebiegł przez dorm.

- Tae co ci się stało?! – krzyknął Jin ale chłopak nie odpowiedział. Wypadł za drzwi i pobiegł do szpitala. Biegnąc z trudem wybrał na telefonie numer Jimina. Nie chciał z nim rozmawiać ale wiedział, że to konieczność. Chłopak był pewny, że kolega dzwoni żeby kontynuować z nim kłótnię, postanowił więc nie odbierać telefonu, nie wiedząc jak trudna jest sytuacja. Tae nie dawał za wygraną i cały czas wydzwaniał do chłopaka. Ale nic. Żadnego odzewu.

- Co za idiota! – krzyczał do siebie zły na Jimina jeszcze bardziej niż poprzednio - _____ umiera a on nie raczy odebrać telefonu! – krzyczał przez łzy. Wpadł do szpitala i pobiegł na oddział intensywnej terapii. Na korytarzu wpadł na grupę lekarzy biegnących z jakąś dziewczyną na łóżku. To była ______. Tae przepchną się przez lekarzy chcąc zobaczyć dziewczynę. Miała ona otwarte oczy.

- _________! Kocham cię! Kocham cie i przepraszam za wszystko! – krzyknął wylewając potok łez

- Proszę się odsunąć! – krzyknął lekarz i odepchnął chłopaka – Ona umiera! – dopowiedział i zostawili chłopaka na korytarzu.

- Aniyo! – krzyknął i bezwładnie osunął się na ziemię pogrążając się w płaczu. Po raz kolejny chwycił z telefon i zadzwonił do Jimina.

- Czego chcesz?! – odezwał się chłopak. Tae uradowany szybko odpowiedział

- Ona umiera!

- Jaka „ona”?!

- ________!

- Mwo??!

- Jestem w szpitalu głównym na intensywnej terapii! Choć tu szybko! – Jimin w jednej chwili rzucił telefon i wybiegł z domu. Chwycił za kluczyki od samochodu mamy mimo, że nie miał prawa jazdy. Umiał prowadzić ale nigdy nie miał czasu zdać egzamin. Jechał przez miasto ignorując wszystkie przepisy. Nie obchodziło go nic, tylko ______. Po 10 minutach wpadł na intensywną terapię

- Gdzie ona jest?! – wykrzyczał po czym spostrzegł TaeHyunga pochylonego nad łóżkiem na którym leżała blada dziewczyna. Jimin nie widział dokładnie jej twarzy ale dobrze wiedział kim ona jest.

- Aniyo! – krzyknął i rzucił się na podłogę uderzając pięściami o podłogę. – To nie mogło się stać! – krzyczał  rzucając się po podłodze. Nagle poczuł na sobie czyjąś zimną dłoń. Roztrzęsiony podniósł głowę. Była  to dłoń TaeHyunga.

- Niestety. – powiedział przez łzy V – Już jej nie ma. – po tych słowach podniósł kolegę do siadu i przytulił szepcząc mu do ucha – Ona była silna więc i my bądźmy. – po czym położył na jego ramionach dłonie i patrzył mu prosto w oczy – I mam nadzieję, że wrócisz. 

 mini słowniczek 

 aniyo - nie

mwo? - co?

ne/ye - tak

wae? - czemu?

Kamsahabnida - dziękuję (formal.)

annyong - cześć

~Sagi

Jedna chwila #5

Annyong!

Dzis kolejna i już przed ostatnia część imagina "jedna chwila". Po krótkiej przerwie ale jest :) Zapraszam do czytania

5. Jedna chwila

Dni w szpitalu były podobne. Prowadziłaś potrójne życie. Jedno wśród chłopaków jako singielka, drugie z TaeHyungiem a trzecie z Jiminem. Mimo wielu trudności udawało ci się utrzymać to wszystko w zgrabnym porządku. Gdy nie było chłopaków szłaś do Jimina. Wyćwiczyłaś sobie sprawniejsze przechodzenie z łóżka na wózek które przestało ci sprawiać ból.  Później wózek zastąpiły kule, które były praktyczniejsze. Łatwiej ci było zabierać je ze sobą gdzie tylko chciałaś. Spędzałaś z nim każdą „samotną” chwilę. Gdy chłopacy z różnych powodów zostawiali ciebie i V samych, wtedy wy mieliście chwilę dla siebie, a gdy byłaś ze wszystkimi grałaś samotną dziewczynę która nawet nie śmie myśleć o związku z którymś z nich.

- Annyong haseyo. – powiedziała wchodząca na twoją salę pielęgniarka – Przepraszam ale musimy zabrać _________ na badania. – po jej słowach chłopacy popatrzyli po sobie i posłusznie rozsunęli się robiąc ci miejsce. Jimin który również poruszał się o kulach podpierając się na jednej z nich usiłował chwycić twoje i ci podać.

- Hyung, może lepiej będzie jak ja to zrobię. – powiedział Tae wyręczając chorego kolegę

- Kamsahabnida. – podziękowałaś dla oppa po czym sprawnie wyszłaś z sali. – Jakie tym razem będę miała badania? – zapytałaś pielęgniarkę

- Ostateczne.

- Co to znaczy?

- Ostateczne, które zdecydują czy możesz już wyjść ze szpitala. – wytłumaczyła ci z uśmiechem pielęgniarka

- Jinja?! – zapytałaś niedowierzając

- Ye. Już wystarczająco długo tu siedzisz. Czas zwolnić miejsce kolejnemu połamańcowi. – powiedziała pielęgniarka śmiejąc się. Byłaś niezwykle uradowana.

- A co z Jiminem? – zapytałaś

- Park JiMinem? – zapytała pielęgniarka

- Ye.

- On już miał.

- I co? – zapytałaś z ciekawością

- Wychodzi jutro. – powiedziała pielęgniarka która była radosna tak samo jak ty. Cieszyła się twoim szczęściem.

- Co za cham! Nic mi nie powiedział! – krzyknęłaś żartobliwie

- Bo się umówiliśmy, że to będzie niespodzianka. Ale sama się wygadałam… - powiedziała kobieta – Udawaj, że nic o tym nie wiesz.

- Dobrze. – potwierdziłaś – Nic nie słyszałam. – pwoedziałaś tryskając radością.

            W gabinecie lekarz zbadał cię. Zrobił ci prześwietlenie klatki piersiowej i amputowanej nogi oraz rezonans głowy. Zważył, mierzył i wykonał masę innych, koniecznych badań.

- Panno ________. Więc twoje wyniki są bardzo pozytywne. Żebra, głowa i noga goją się bez zarzutów. Jest tylko jeden mały problem. – mówił lekarz

- Jaki?

- Masz w głowie niedużego krwiaka pouderzeniowego. Na razie jest on nie groźny i nie będziemy cię trzymać z jego powodu w szpitalu. – powiedział – Tylko musisz chodzić na badania co pół roku i przez najbliższe 4 miesiące z wysiłkiem fizycznym. Nie przemęczaj się. – tłumaczył lekarz

- Rozumiem. Czyli, że wychodzę.

- Jutro. – powiedział lekarz. Mimo, że nie chciałaś, wybuchnęłaś radością. Zaczęłaś skakać na jednej nodze, krzyczeć i przytulać wszystkich. Gdy tylko uzyskałaś pozwolenie jak najszybciej pokuśtykałaś do Sali Jimina na której była reszta chłopaków.

- Jimin ty idioto! – wpadłaś na salę krzycząc. Wszyscy chłopacy aż podskoczyli a Jimin z przerażenia usiadł na łóżko.

- Co ja takiego zrobiłem? – zapytał niezorientowany chłopak

- Czemu mi nie powiedziałeś?

- Czego ci nie powiedziałem?

- Ni powiedziałeś mi, że jesteś wolny!? – krzyczałaś na chłopaka

- Bo… Własnie teraz miałem… - szamotał się chłopak – Ale, zaraz zaraz. Skąd ty to wiesz? – zapytał chłopak. W tym momencie przypomniała sobie o obietnicy złożonej pielęgniarce.

- Na tablicy pacjentów pisze. – kłamałaś aby nie wydać kobiety

- Mhm… - powiedział niedowierzając chłopak

- A jak badania? Co ci robili? – zapytał troskliwie Suga

- Nie ważne co jej robili! Ważne czy wyniki są pozytywne! – dopowiedział V

- Robili mi ostateczne. – powiedziałaś

- I co? – zapytali jednogłośnie

- Nie mieli żadnych zarzutów – skłamałaś - Wychodzę! Wszyscy wychodzimy! Jutro! – krzyczałaś rozpromieniona. Wszyscy krzyczeli razem z tobą robiąc hałas na cały dział. Po chwili jednak spoważniałaś i usiadłaś na łóżko.

- Co ci się stało? – zapytał Kooki siadając obok ciebie

- Bo moja mama cały czas jest pod opieką psychologa… - mówiłaś smutno – Czeka mnie pusty dom… Pusty dom tak daleko od was… - ciągnęłaś smutno ze łzami w oczach. Chłopacy spojrzeli po sobie i popchnęli TaeHyunga który upadł na łóżko obok ciebie. Chłopak szybko się ogarnął i usiadł obok ciebie.

- Do w sumie to u nas jest jedno wolne łóżko… - zaczął powoli. Spojrzałaś na niego z niedowierzaniem. – Jeżeli chcesz spać z siedmioma chłopakami w jednym pokoju to…

- Tak! – krzyknęłaś i przytuliłaś chłopaka. Starałaś się żeby owy uścisk wyglądał tylko jak przyjacielski. – Kamsahabnida! Tak bardzo dziękuję! – krzyczałaś. To był najwspanialszy dzień w twoim życiu.

            Gdy sytuacja się opanowała poszłaś do pokoju ogarnąć swoje rzeczy. Byłaś taka szczęśliwa. W nocy nie mogłaś spać. Zbyt dużo myślałaś. Nie wyobrażałaś sobie mieszkania z chłopakami w dormie! Razem, w jednym pokoju. W Seulu. Nie wierzyłaś w to co się działo. Ale dużo myślałaś też o krwiaku. Bałaś się, że coś może ci się stać. Zastanawiałaś się też jak będzie ze związkami z Taem i Jiminem. Wszystko miało się zmienić.

mini słowniczek:

annyong haseyo  - dzień dobry (formal.)

Kamsahabnida - dziękuję (formal.)

ye/ne - tak

jinja? - serio?

~Sagi

Jedna chwila #4

안녕하세요! 

Dziś kolejna część tego imagina. Dziś zaczyna się bardzo smutno ale jak się skończy..?

4. Jedna chwila

- Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz. – te słowa przepełniły twoją głowę. Nie wierzyłaś w to co się działo. Siedziałaś na pogrzebie swojego appa. Swojego kochanego appa. Taty który był dla nie tylko ojcem ale i przyjacielem. A teraz patrzyłaś jak jego trumna zakopywana była w ziemi. Płakałaś wielkimi, słonymi potokami łez. Nie miałaś siły na nic. Ledwo utrzymywałaś pozycję siedzącą na wózku ale wiedziałaś, że nie możesz dać po sobie znać, że tak źle się czujesz. Zabrali by cie wtedy do szpitala i nie mogłabyś być na dalszej części pogrzebu. Tak samo jak twoja omma której dziś nie było. Nie widziałaś się z nią od czasu jej wyjazdu do Anglii. 

- Tak mi przykro. – powiedział przez łzy Tae który dyskretnie dotykał swoją dłonią twojej dłoni. Chciał mieć z tobą chociaż najmniejszy kontakt.

- Nie płacz. Przecież go nie znałeś. – powiedziałaś do chłopaka

- Ale kiedy to tak bardzo boli.

- Co takiego? – zapytałaś nie rozumiejąc – Przecież to był nieznany ci człowiek. To mój Appa a dla ciebie nikt.

- Ale tak bardzo boli mnie to kiedy patrzę jak ty cierpisz. – powiedział po czym po jego policzku spłynęła jeszcze większa łza – Wiem jak bardzo go kochałaś. Domyślam się, że był dobrym człowiekiem.

- Bardzo dobrym – poprawiłaś chłopaka

- Próbuję go sobie wyobrazić. Wtedy widzę przy nim ciebie. Uśmiechniętą i pełną życia. – tłumaczył – A potem, gdy powracam do rzeczywistości czuję się tak jak gdybym dostał cios nożem w serce. – po tych słowach w milczeniu spuściłaś wzrok w podłogę zaciskając usta, po to aby powstrzymać się od głośnego krzyku rozpaczy.

- Jesteś silna. – powiedział Suga podchodząc do ciebie i przykucając

- Czemu tak sądzisz? – zapytałaś nie pojmując tego co mówił starszy hyung

- Bo nie rzucasz się w panice i żalu. – wytłumaczył – Po prostu płaczesz. Wszyscy płaczemy. Ale łzy to rzecz ludzka. To czynność która pokazuje, że serce nie wyschło. – powiedział chwytając twoją rękę i kładąc na swoim sercu. Po chwili przy tobie pojawiła się reszta zespołu. Popatrzyłaś na nich. Wyglądali strasznie. Ich twarze pokryte były smutkiem,  żalem, a w oczach miel pełno łez.

- Jesteście wspaniali – powiedziałaś unosząc na nich wzrok. – Dzięki wam mogę mieć  choć trochę szczęścia. – powiedziałaś po czym wzięłaś za rękę siedzącego obok TaeHyunga i przykucniętego przed tobą YoonGiego – Dajecie mi siłę, radość i … - zatrzymałaś się patrząc na swojego oppa po czym dokończyłaś –…i miłość. Miłość której tak bardzo teraz potrzebuję.

- A ty nam dajesz ostoję. – odpowiedział  Jin – Nam też jest trudno. Tak naprawdę, byliśmy pewni, że nasz zespół zmniejszy się o jednego członka. – powiedział z bólem najstarszy

- Czemu?

- Jimin miał tylko dziesięć procent na to, że przeżyje. – powiedział po czym z jego szklistych oczu znów popłynęły łzy. Stojący obok Kooki przytulił go pocieszając i zaczął kontynuować jego wypowiedź

- Może to jest straszne ale byliśmy gotowi na to, że Jimin odejdzie. Było to straszne ale… - chłopak spuścił wzrok w podłogę zawstydzony swoim zachowaniem –…ale zwątpiliśmy.

- Zachowaliśmy się jak idioci! – krzyknął zły na siebie i kolegów HoSeok

- Nie prawda! – skrytykowałaś wypowiedź kolegi – To normalne. Kazdy by tak zareagował.

- Pogodziliśmy się ze śmiercią przyjaciela zamiast walczyć!

- Jak mogliście walczyć?! Ze śmiercią byście nie wygrali!

- Ale mogliśmy się chociaż nie poddawać. – kłócił się J-Hope

- Ej, to się nie liczy! – powiedział Rap Mon – Jimin się obudził! Jest zdrowy! Więc do cholery jasnej nie kłóćcie się o jego śmierć! – zganił wasze zachowanie lider. Oboje spuściliście wzrok. Wstydziliście się za siebie.

- Mianhabnida… - przeprosiłaś

- Nie. To ja muszę przeprosić, bo to ja zacząłem. – powiedział honorowo YoonGi

- Wracajmy już. – powiedział V powoli podnosząc się z ławki – Nie możesz tak długo przebywać poza szpitalem. – zatroszczył się o ciebie twój oppa

- Może nie umrę… - dodałaś z nutą żartu – A nawet jeśli, to Jestem już na cmentarzu to od razu będziecie mogli mnie pochować. – po tych słowach wszyscy się zaśmiali. Podziwiali cie za to, że mimo iż byłaś na pogrzebie ojca, miałaś siłę aby żartować.

Przy drzwiach szpitala J-Hope powiedział

- Idź sama. My wrócimy za trzy godziny.

- Czemu?  - zapytałaś smutno

- Mamy do załatwienia sprawę związaną z koncertem. – wytłumaczył ci chłopak. Całkowicie zapomniałaś, że przecież chłopacy byli gwiazdami po debiucie. Przez ten niedługi okres czasu z idoli stali się oni przyjaciółmi.

- Dobrze. Rozumiem – odpowiedziałaś po czym chłopacy powoli odwrócili się i zaczęli iść w kierunku przeciwnym od szpitalnego wejścia. Nagle idący z tyłu Tae odwrócił się i szybko podbiegł do ciebie i skradł ci namiętnego całusa. Zarumieniłaś się i poszłaś razem z pielęgniarką, która była przy tobie przez cały pogrzeb, do szpitala.

            W Sali szpitalnej czułaś się nieswojo. Zawsze głośna i zatłoczona teraz pusta i cicha. Leżałaś sama na łóżku wspominając sobie wszystkie chwile spędzone z tatą. W twoich oczach znów zaczęły zbierać się niechciane łzy. Obiecałaś sobie, że nie będziesz już dzisiaj płakać, jednak to był bardzo trudne. Stwierdziłaś, że samotne leżenie w byałym, pustym szpitalnym pokoju na pewno ci w tym nie pomoże. Postanowiłaś więc odwiedzić Jimina. Powoli przesunęłaś się na brzeg łóżka i usiadłaś. Sięgnęłaś po wózek inwalidzki który niestety był zbyt daleko abyś mogła go złapać i przyciągnąć do siebie. Nie chciałaś wołać pielęgniarki, gdyż bardzo nie lubiłaś być zależna od innych. Miałaś silny charakter i chciałaś pokazać, że nawet bez nogi, dobrze sobie radzisz sama. Wzięłaś głęboki oddech i powiedziałaś

- Co cie nie zabije to cie wzmocni! – po czym szybkim ruchem samodzielnie wstałaś, utrzymując równowagę na jednej nodze. Gdy stałaś już całkiem stabilnie wzięłaś kolejny głęboki wdech i puściłaś się ramy łóżka. Byłaś teraz zdana tylko na swoją równowagę. Tak bardzo dziękowałaś bogu za to, że kiedyś, gdy byłaś młodsza tańczyłaś jazz przez co miałaś świetną równowagę. Robiąc krótkie podskoki przetransportowałaś się do wózka. Odwróciłaś od w swoją stronę siadając na nim mokra od potu. Ten czyn wymagał od ciebie dużego nakładu energii i wielkiego bólu. Ale wolałaś pocierpieć chwilę niż wypłakiwać się przez trzy godziny nieobecności chłopaków a po ich powrocie wygonić ich z Sali przez swój zły humor i depresję.

            Gdy udało ci się uregulować oddech powoli pojechałaś wózkiem do Sali sąsiada. Jechałaś korytarze i modliłaś się, żeby tylko nikt z przechodzących lekarzy nie kazał ci wracać powrotem na salę. Zapukałaś lekko do drzwi Sali Jimina i powoli wsunęłaś się do środka. Chłopak słuchał muzyki.

- Annyong. – powiedziałaś cicho. Gdy tylko chłopak zauważył twoją obecność szybko zdjął  słuchawki.

- Annyong haseyo! – powiedział uradowany twoją obecnością. – Już wróciłaś?

-Ye. Wróciłam już jakiś czas temu. – powiedziałaś – Jak się czujesz?

- Marnie… - odpwedział smutno – A ty?

- Tak samo tylko ten pogrzeb…

- Yugamimida…

- Już mówiłam, żebyś się nie zamartwiał! – krzyknęłaś na chłopaka – Była umowa! Pamiętasz?

- Ye… - powiedział niechętnie chłopak – Już nic nie powiem. – powiedział powoli podnosząc się do siadu – Słyszałem, że z chłopakami już się zaprzyjaźniłaś…

- Ne. – stwierdziłaś – Wiesz jak oni się o ciebie martwią! Wszyscy bali się, że umrzesz! Nic tylko powtarzają, „Ciekawe jak się czuje Jimin” albo „Ciekawe co u Jimina.”. Stają się nieznośni! – powiedziałaś po czym oboje się zaśmialiście

- A żebyś ty wiedziała jak oni martwią się o ciebie! – odpowiedział ci chłopak – A najbardziej to się martwi TaeHyung! Ciągle tylko mówi o tobie i o twoich oczach. – zaśmialiście się. Po chwili jednak chłopak spoważniał i wyprostował się przyglądają się tobie

- Co ci się stało? – zapytałaś z przerażeniem

- Faktycznie są piękne. – powiedział rozmarzonym głosem

- Co takiego?

- Twoje oczy. – odpowiedział. Zarumieniłaś się. – Już rozumiem czemu V tak je podziwiał…

- Przestań! – powiedziałaś do chłopaka – Wstydzę się!

- Ale ty tak ładnie wyglądasz z tymi rumieńcem. – uśmiechnął się uroczo i delikatnie dotknął do twojego zaróżowionego policzka – Tak… zdrowo. – zaśmialiście się oboje. Potem zaczęliście rozmawiać o wszystkim. O muzyce, o rodzinie, o pasji o trainee i debiucie. Duże się śmialiście. Nawet nie wiesz kiedy, a gdy spojrzałaś na ekran telefonu była już 20:00. Te trzy godziny trzy godziny spędzone w towarzystwie Jimina minęły w mgnieniu oka. 

- Muszę już się zbierać bo chłopaki zaraz wracają. – powiedziałaś smutno odkładając telefon do kieszeni

- Miło mi się z Tobą gadało. – powiedział posmutniały chłopak

- Mi też. – uśmiechnęłaś się – Przyjście tutaj dużo mnie kosztowało ale naprawdę się opłacało.

- Co to znaczy? – zapytał – Czy sprawiłaś sobie ból? – wypytywał zaniepokojony

- Aniyo. – skłamałaś nie chcąc martwić chłopaka

- To dobrze. Bo już się bałem! – odetchnął z ulgą po czym znów się zaśmialiście. Nagle chłopak spoważniał. Wyprostował się i spuścił nogi z łóżka. Powoli podparł się o ramę łóżka i delikatnie uniósł się siadając przed tobą na podłodze

- Jimin nie wolno ci! – krzyknęłaś na chłopaka

- Ci też nie. – odpwoeidział  chłopak przypominając ci o tym, że ty również nie powinnaś tu być. – Masz rację… - odpowiedziałaś speszona

- Martwię się.

- O co?

- O ciebie i o twoje zdrowie.

- Przecież była umowa!

- Wiem… - pwoedział zdajać sobie sprawę z tego, że łamie daną ci obietnicę – Ale ja chcę mieć cie na zawsze. – powiedział czule

- Na zawsze? – zapytałaś nie rozumiejąc o co chłopakowi chodzi. On zajżał ci głęboko w oczy i szybkim ruchem umieścił cię na ręce blisko siebie pochylając się nad tobą.

- Na zawsze. – szepnął i pocałował cię namiętnie. Wiedziałaś, że nie powinnaś tego robić ale Nie mogłaś mu odmówić. Był dla ciebie równie ważny  dobrzy co Tae. Kiedy pocałunek się skończył patrzyłaś chłopakowi w oczy wzrokiem pełnym łez.

- Jimin, proszę posadź mnie powrotem na wózek. – poprosiłaś chłopaka. On delikatnie posadził cię i sam cieżko opadł na łóżko. Nie miał jeszcze zbyt dużo siły.

- Kamsahabnida! – powiedział do ciebie gdy opuszczałaś salę posyłając ci całusa na odległość. Przemknęłaś korytarzem jak tylko najszybciej potrafiłaś i gdy tylko znalazłaś się na zali jak najszybciej wyskoczyłaś z wózka i pokracznie wczołgałaś się na łóżko po czym wybuchnełaś płaczem. Byłaś na siebie tak zła, że miałaś ochotę zadźgać się nożem. Dopiero jeden dzień byłaś z TaeHyungiem a już pojawił się Jimin. Wiedziałaś, że miłość nie jest prosta, ale nie sądziłaś, że jest aż tak okrutna. Bałaś się powrotu chłopaków.

mini słowniczek:

 Mianhabnida - przepraszam (formal.)

appa - tata

omma - mama

Kamsahabnida - proszę (formal.)

Aniyo - nie

Yugamimida - przykro mi

ye/ne - tak

~사기

Jedna chwila #3

Annyong haseyo!

Dziś znów kolejna część tragicznego i zaskakującego imagina "jedna chwila". Co tym razem się wydarzy? Przeczytajcie i dowiedzcie się sami...

Jedna chwila #3

- _______! – usłyszałaś głos biegnącego po korytarzu JungKooka. Po chwili drzwi od twojej Sali otworzyły się z impetem i do pomieszczenia wpadł maknae. Na jego twarzy malowała się straszna radość.

- Co się stało? Znowu ktoś umarł?! – zapytałaś, nie spodziewając się, żadnych dobrych wieści.

- Ah… Czemu ty musisz być taką pesymistką?

- Jestem realistką, tylko wytłumacz mi jak mogę się cieszyć w dzień pogrzebu mojego taty? – powiedziałaś zażenowana

- Może tak, że Jimin się obudził! – wykrzyczał Kook

- Jinja?! – krzyknęłaś z niedowierzaniem. Zastanawiałaś się czy chłopak cię nie wrabia tylko po to żebyś  choć na chwilę się uśmiechnęła

- Ne! – odpowiedział ci chłopak

- Przyrzekasz?

- Na honor zespołu. – przysiągł maknae – Jak nie wierzysz to chodź i zobacz sama! – zaproponował uradowany hyung. Popatrzyłaś na niego i przytuliłaś przyjacielsko.

- To na co czekamy?! – zapytałaś chłopaka z uśmiechem od ucha do ucha. Kooki delikatnie wziął cie na ręce i ostrożnie posadził na wózek.

             Gdy weszliście do Sali Jimina wszyscy chłopacy którzy byli skupieni wokół członka zespołu odwrócili gdy tylko usłyszeli dźwięk otwierających się drzwi. Wszycy oprócz Tae który zachowywał się tak, jakby kompletnie nie słyszał że weszliście. Zignorował was.

- Annyong haseyo! – krzyknęli chórem uradowani że dla maknae udało się wyciągnąć ciebie z Sali.

- I jak tam zdrówko? Dalej boli? – zapytał troskliwie Jin

- Ne… - odpowiedziałaś smutno po chwili jednak uśmiechnęłaś się i dodałaś optymistycznie – Ale już coraz mniej. – po tych słowach Kooki delikatnie wziął cie na ręce i przeniósł na łóżko Jimina

- Annyong haseyo. – powiedziałaś nieśmiało. Widziałaś go już wcześniej, jak spał ale teraz po raz pierwszy widziałaś go aktywnego.

- Widzisz. – powiedział Kook – Nie śpi.

- No widzę. – odpowiedziałaś mu z uśmiechem – Nie zbezcześciłeś honoru zespołu. – powiedziałaś po czym powrotem zwróciłaś wzrok na chłopaka

- Annyong haseyo. Czyli, że to z tobą się zderzyliśmy? – zapytał Jimin

- Tak właściwie to my z wami. – poprawiłaś chłopaka – To my byliśmy sprawcami wypadku.

- Ale nic poważnego się nie stało, prawda? – zapytał niezorientowany chłopak. Rzuciłaś pytające spojrzenie do stojącego naprzeciwko Sugi,

- Nie. Jeszcze nic nie wie. – rzucił hasłowo YoonGi. Westchnęłaś ciężko i spojrzałaś na chłopaka. Starałaś się jak najbardziej opanować emocje żeby znów nie wybuchnąć, ale to nie było proste.

-  No prawie…. – zaczęłaś Łagodnie

- Nie mówmy o mnie. – odpowiedział Jimin

- Nie mam na myśli tylko ciebie. – odpowiedziałaś krótko

- To w takim razie co jeszcze? – wypytywał zaskoczony ową sytuacją. Był pewien, że tylko on był poszkodowany.  – Powiedz mi. Proszę. – ty nic nie odpowiedziałaś tylko delikatnie wzięłaś zabandażowaną dłoń chłopaka i odkryłaś nią swoją nogę.

- Omo! Yugamimida…. – powiedział zasmucony ową informacją chłopak – Nie wiedziałem o tym.  Nie wiem co mam powiedzieć… - mówił zmieszany

- Nic nie mów. – powiedziałaś – To już się stało i muszę nauczyć się z tym żyć. – powiedziałaś rzucając szybkie spojrzenie na TaeHyunga, który bez problemu to zauważył.

- Jesteś bardzo silna moralnie… - stwierdził chłopak. Nic mu na to nie odpowiedziałaś, bo wiedziałaś, że tak nie jest. Po chwili milczenia chłopak zapytał z nadzieją w głosie – Ale to już wszystko? – westchnęłaś spuszczając głowę

- Aniyo… - odpowiedziałaś smutno. W twoich oczach pojawiły się łzy. Mimo trudu udawało ci zatrzymać je w oczach.

- Jinja? Proszę. Nie. – błagał chłopak świadomy tego o jaką informację może mi chodzić.

- Niestety tak… - powiedziałaś smutno – Mój Appa nie żyje. – powiedziałaś zaciskając usta i z trudem opanowując łzy.

- Aniyo! – krzyknął Jimin

- Niestety, to prawda… - odpowiedziałaś roztrzęsionym głosem – Dziś o 15;00 jest pogrzeb. Wszyscy idziemy.

- Tak mi przykro. – powiedział chłopak w którego oczach również pojawiły się łzy – Ja nie chciałem ale ja naprawdę nie wiedziałem. Myślałem, że jest inaczej. Że tylko ja.. – chciał skończyć ale położyłaś mu palec na ustach sygnalizując żeby już nic nie mówił

-  Wiem. – powiedziałaś spokojnie powoli zabierając palec z ust chłopaka – Nie musisz się tłumaczyć. To nie potrzebne.

- Ale kiedy ja… - znów chciał zacząć się tłumaczyć ale w jednej chwili twój palec ponownie powędrował na usta oppy hamując jego słowa. Nagle dzrwi od Sali otworzyły się  i do pomieszczenia weszła pielęgniarka.

- Przepraszam ale musimy zabrać tego pacjenta na badanie. – powiedziała pielęgniarka. Złapałaś chłopaka za rękę  i patrząc mu prosto w oczy powiedziałaś

- A tylko spróbuj się zamartwiać tym co ci powiedziałam, a już nigdy nic ci nie powiem. – pogroziłaś Jiminowi który patrzył na ciebie błyszczącymi od łez oczami. Wyglądał jak mały, niewinny szczeniak. Wtedy po raz pierwszy urzekł cię swoją urodą. Nigdy wcześniej nie zauważałaś tego jaki jest przystojny i uroczy. – Czyli, że umowa stoi, tak?

 - Ye. – powiedział niechętnie chłopak po czym pielęgniarka wywiozła go z Sali na wózku inwalidzkim zostawiając was samych.

- To co, będziemy się zbierać na… - zaczął mówić Suga ale urwał nie chcąc wypowiadać tak bardzo bolesnego słowa

- Ye… - powiedziałaś smutno – Zawieziecie mnie do Sali bo musze się przbrać?

- Jasne! – odpowiedział ochoczo J-Hope i w ciągu klku sekund już byłaś niesiona przez niego do wózka. Posadził cię w nim tak samo delikatnie jka pozostali i powiózł cię opuszczając salę. Za wami wyszła reszta chłopaków. Rozmawialiście o Jiminie. Za twoimi plecami V trącił HoSeoka sygnalizując mu, że chce przejąć wózek. Starszy Hung rozumiejąc o co mu chodzi dyskretnie oddał wózek w ręce TaeJyunga. Chłopac zrobili tę wymianę tak, że ty nic nie spostrzegłaś. Byłaś pewna, że cały czas prowadzi cię J-Hope. Nagle zobaczyłaś że jesteś sama. Cały zespół gdzieś zniknął.

- J-Hope, gdzie są wszyscy? – spytałaś nieświadoma, że HoSeoka już tu nie było.

- Poszli. – usłyszałaś w odpowiedzi. Od razu poznałaś, że owy głos nie był głosem J-Hopa a TaeHyunga. W jednej chwili odwróciłaś się na wózku i spojrzałaś na chłopaka.

- Co ty tu znowu robisz? – krzyknęłaś z trudem. Chłopak bardzo ci się podobał, ale starałaś się stawiać wrażenie obrażonej i niedostępnej. – Możesz mnie zostawić? – chłopak nie odpowiedział. Otworzył drzwi od twojej Sali. – TaeHyung! Zostaw mnie powiedziałam! – krzyknęłaś na chłopaka. Chłopak zatrzymał wózek tuż przed samym łóżkiem i powiedział

- Nie mogę.

- Niby czemu? Zawołaj pielęgniarkę i daj mi spokój. – odpowiedziałaś niemiło cały czas walcząc z uczuciem które odczuwałaś do chłopaka.

- Nie mogę. – powtórzył Tae

- Czemu niby nie możesz?

- Bo cię kocham! – powiedział szybko i bez namysłu. Zrobił to tak jak z pocałunkiem. Z zaskoczenia. Było one dla ciebie tak wielkie że aż wbiło cię w wózek. Chłopak szybko ale bardzo ostrożnie podniósł cię z wózka i siadając na łóżku posadził ciebie na swoich kolanach. To bardzo ci się spodobało, ale ponieważ miałaś sprawiać wrażenie obrażonej z trudem zsunęłaś się z nich siadając obok chłopaka.

- Co to znaczy? – zapytałaś jak małe dziecko nie rozumiejące znaczenia słów

- Jak to co to znaczy? – zapytał chłopak który nie rozumiał co chcesz powiedzieć przez owe pytanie.

- Co to znaczy, że „mnie kochasz”? – odpowiedziałaś nie upraszczając pytania. Chłopak westchnął i zaczął mówić

- Może to, że mi się podobasz?

- Zadajesz mi pytanie czy stwierdzasz? – zapytałaś będą nieugięcie niedostępną

- Stwierdzam.

- To mów twierdząco a nie pytaj!

- Podobasz mi się, a na twój widok moje serce wariuje. Przyspiesza bicie i wyzwala motyle w moim brzuchu. Czuję do ciebie miłość i chcę cię mieć do końca. Już na zawsze. Nie chcę cię stracić mimo iż znamy się sak krótko. – tłumaczył Tae bez najmniejszego zawahania. Patrzyłaś na niego i podziwiałaś. Był taki wspaniały. Niemal idealny. Jego niski głos pieścił twoje uszy, a uroda oczy. Nie wiedziałąś co masz zrobić. Czułaś, że to co mói jest szczere, ale bałaś się zaufać obcemu człowiekowi. Nagle przypomniałaś sobie o słowach które zawsze powtarzał ci twój Appa: „Ciesz się dniem i nie myśl o jutrze bo jutro będzie już kolejny dzień.”. Chłopak patrzył na ciebie z kamienną miną cierpliwie czekając na odpowiedź. Twoja mina również nie wyrażała, żadnych uczyć ale po chwili na twojej twarzy zaczął malować się uśmiech. Tae również, delikatnie się uśmiechną, jednak nie był pewien czy twój uśmiech to na pewno powód do radości.

- Tae chodź tu – powiedziałaś sygnalizując alby chłopak się przysuną. On oczywiście chętnie to zrobił – Ale bliżej. – powiedziałaś po czym chłopak pochylił się w twoim kierunku by być jeszcze bliżej. – Jeszcze… - kontynuowałaś. Chłopak przysuną swoją twarz do swojej i z zapytaniem w wzroku spojrzał ci w oczy. – Bliżej. – odpowiedziałaś mu. Kiedy wasze twarze już niemal się stykały  szepnęłaś – Już rozumiem co to znaczy, że mnie kochasz. I ja też cię kocham. – powiedziałaś po czym połączyliście wasze usta w namiętnym pocałunku. Był on długi i wspaniały. Oboje dobrze sobie radziliście, mimo iż dla obydwu był to pierwszy kontrolowany pocałunek. Kiedy skończyliście spojrzałaś chłopakowi w oczy i szepnęłaś – Już na zawsze oppa. Ale teraz zawołaj pielęgniarkę bo muszę się ubrać. – po tych słowach oboje się zaśmialiście i Tae posłusznie poszedł po kobietę która pomogłaby ci przygotować się do wyjścia.

mini słowniczek:

ye/ne - tak

Annyong haseyo - dzień dobry (formal.)

Yugamimida - przykro mi

aniyo - nic

~Sagi~

jedna chwila #2

Annyong!

No to dzisiaj mamy kolejną część mojego tragicznego imaginu "jedna chwila". Teraz ciąg dalszy zaskakujących i nieoczekiwanych informacji o których dowiecie się czytając..

(Dodatkowo chcem podziękować bo dziś blog miał rekordowo dużą ilość wejść - to miłe kiedy wchodzisz na bloggera i widzisz 107 wejść - kamsahabnida!)

Jedna chwila #2

            Gdy się obudziłaś w sali było pusto. Gdy się rozejrzałaś zobaczyłaś, że w rogu siedzi Tae. Miał spuszczoną głowę i nie zauważył, że już nie śpisz. Widać było, że o czymś myślał. Był poważny. Świadomie zaszeleściłaś kołdrą, żeby chłopak zobaczył, że już wstałaś. Zadziałało. W mgnieniu oka podniósł głowę i spojrzał na ciebie.

- Ooo, annyong! Już nie śpisz? – zapytał chłopak wstając z krzesła

- Właśnie się obudziłam.

- I jak się czujesz? – zapytał troskliwie V

- A jak mogę się czuć? Obolała i bez nogi…- powiedziałaś smutno

- No racja… - powiedział chłopak po czym usiadł na twoim łóżku.

- Kiedy będę mogła zobaczyć się z moim appa? – spytałaś – Czy on też jest w szpitalu? – spojrzałaś pytająco na chłopaka. On patrzył w podłogę i milczał. Po chwili ciszy szepną sam do siebie

- Wiedziałem że to pytanie w końcu padnie… - po czym znów zamilkł. Siędzieliście tak przez dłuższą chwilę aż w końcu zniecierpliwiona spytałaś

- Czemu mi nie odpowiadasz?

- Bo to nie jest takie proste… – odpowiedział chłopak

- Jak to? Nie rozumiem? – zapytałaś bardzo zmieszana – Co trudnego jest w powiedzeniu mi gdzie jest mój appa? – chłopak nic nie odpowiedział tylko wziął twoje dłonie i obiął je. Wpatrywał się w nie i ciężko oddychał. Oczy miał szkliste. Kilka razy wziął głęboki wdech i powoli podniósł na ciebie wzrok. Patrzyłaś na niego z wielką powagą. Chłopak zamknął oczy potem powoli je otworzył i powiedział

- Myślę, że już się z nim nie spotkasz… - powiedział. W tym momencie po jego policzku spłynęła łza. Patrzyłaś na niego osłupiała. Na zmianę dostawałaś gorących i zimnych dreszczy. Wybiły cię poty a w głowie szumiało. Przed oczami miałaś swojego tatę. Tak bardzo go kochałaś. Serce waliło ci jak młotem i miałaś zawroty głowy. Chłopak przyglądał ci się. Spojrzałaś na niego i wybuchnęłaś płaczem. Rzuciłaś się w jego ramiona i ściskałaś mocno. Nie obchodziło cię to, że to tak naprawdę chłopak którego znasz tylko z filmów i zdjęć. Potrzebowałaś bliskiego kontaktu z kimkolwiek! Twoje całe życie zawaliło przez jakieś kilka sekund! Straciłaś nogę i… ojca! Byłaś roztrzęsiona. Kiedy uwolniłaś TaeHyunga z uścisku on popatrzył na ciebie i powiedział

- Jutro będzie pogrzeb… Wszyscy idziemy.

- A co ze mną? – spytałaś

- Jeśli tylko będziesz miała siłę to ty również możesz jechać. Pojedzie z tobą lekarz.

- A co z omma? Gdzie ona jest? Czy już wie?

- Twoja mama jest już Seongnam. I tak wie. Wie wszystko.

- Przecież ona się załamie! Coś sobie zrobi! Muszę do niej jechać! – znów zaczęłaś panikować

- Spokojnie. Nie możesz się denerwować. Twoja mama jest pod stałą opieką psychologa. – uspokajał cię V. I zadziałało. Po chwili jednak znów łzy zaczęły ci płynąć.

- Ale dla czego to właśnie ja! Dla czego to mi trafiła się ta tragedia!

- Tragedia a za razem szczęście… - poprawił cię chłopak

 - Szczęście?! Ty się dobrze czujesz?! Gdzie ty tu widzisz szczęście?! – krzyczałaś zirytowana

- Przecież żyjesz! Jedyne co ci się stało to utrata nogi, kilka zadrapań i złamań! Mogłaś skończyć jako paralityk albo… - i tu chłopak urwał. Oboje wiedzieliście o co chodziło. Westchnęłaś i z wielkim bólem przyznałaś V rację.

- Prawda… I dodatkowo poznałam was. – Tae nic nie odpowiedział. Sięgnął do kieszeni i wyjął z niej twój telefon. Miał potłuczoną szybkę ale działał.

- To chyba twoje. – powiedział dając ci telefon

- Kamsahabnida.

- Widziałem. Słuchałaś naszej piosenki. Mojej piosenki. Coveru. – powiedział – To miłe.

- Miłe? Wyobraź sobie co ja poczułam kiedy was zobaczyłam! Budzę się w szpitalu cała połamana i kogo tam widzę? Chłopaków z BTS! Za chwilę dowiaduj się, że nie mam nogi a mój tata nie żyje! Ciesz się, że i ja nie zeszłam na zawał! – chłopak zaśmiał się cicho. Nagle drzwi do Sali otworzyły się i zza nich wysunęła się głowa Kooka.

- Nie śpi? – zapytał szeptem

- Przecież widzisz.

- Czyli możemy?

- Ye… -  po potwierdzeniu Jung Kook znów schował się za drzwi i za chwilę wbiegli przez nie wszyscy chłopacy.

- Annyong! – krzyknęli chórem. Podbiegli do łóżka obok ciebie i usiedli na nim. Wtedy zorientowałaś się, że coś jest nie tak. Chłopaków było tylko sześciu.

- Gdzie jest Jimin? – spytałaś bez zastanowienia. Chłopacy popatrzyli po sobie i potem na Tae’a.

- Nie powiedziałeś jej? – spytał Rap Mon

- Jeszcze nie.

- Czego mi nie powiedziałeś? – spytałaś ciekawsko – Powiedz, bo już chyba gorzej niż jest teraz to być nie może.

- Suga, teraz ty tłumaczysz! – V rzucił do hyunga

- Dobrze… - odpowiedział posłuszne YoonGi – No więc tak… Bo miałaś wypadek… Wypadek samochodowy

- Tak, wiem. – przerwałaś chłopakowi sygnalizując żeby przeszedł do dalszej części opowieści  

- No i to było zderzenie. Zderzenie czołowe… Z busem. Mocne zderzenie.
- Dobra ja to powiem bo ty nigdy tego nie skończysz! – przerwał koledze J-Hope – Miesiście wypadek w którym zderzyliście się z naszym busem. Jimin siedział z przodu i najmocniej oberwał. Leży dwie sale dalej ale na razie nie ma z nim kontaktu. Jest w śpiączce.  – powiedział skrótowo HoSeok – Tyle. Cała historia. – znieruchomiałaś. Jeszcze jeden ranny?! Nie mogłaś w to wszystko uwierzyć. Mimo, że nie chciałaś, łzy popłynęły po twoich policzkach. Położyłaś się na łóżku i zakryłaś twarz szpitalną kołdrą.

- Dla czego to wszystko się dzieje?! Dla czego to właśnie ja? Dla czego z wami? Przecież jest tyle innych ludzi! – krzyczałaś cała zakryta kołdrą. Kooki spojrzał na TaeHyunga i trącił go w ramie sygnalizując żeby coś zrobił. On spojrzał na ciebie i zauważył, że kawałek twojej dłoni wystaje poza kołdrę. Delikatnie położył na niej swoją dłoń i powoli odsłonił twoją twarz.

- Widać tak właśnie miało być. – powiedział spokojnie V – Nie masz co się nad tym zastanawiać. Tak jest i tak już zostanie. Nic nie możesz zrobić. My też nie możemy. Nikt nie może. Jedyne co możemy to przyjąć na klatę tą całą sytuację i żyć dalej. – mówił powoli i opanowanie Tae cały czas trzymając cię za rękę. Mimo tak małej różnicy wieku wydawał się bardzo dojrzały i opanowany.

- Ale jak ja mogę..?!

- Możesz! – przerwał ci V wiedząc co będzie dalszą częścią zdania – Możesz wszystko! Nam też jest ciężko ale musimy sobie z tym poradzić. Musisz się wziąć w garść rozumiesz? Pogódź się z tym, że twoje życie nigdy już nie będzie takie jak przedtem! Już nigdy nie będziesz miała nogi! Już nigdy nie porozmawiasz z tatą! Wszystko się zmieni! – wykrzykiwał już mniej spokojny Tae - Ale może nie będzie  tak źle? Na pewno będzie inaczej ale czemu od razu zakładasz, że będzie źle?! Przecież to wszystko mogło się skończyć dużo gorzej! Mogliśmy zginąć wszyscy! A zginął tylko twój tata. Jimin się obudzi i będzie w pełni sprawny! Ty dostaniesz protezę, nauczysz się z nią chodzić i będziesz taka jak inni! Dostałaś nowe życie i musisz się z tym pogodzić! – po tych słowach V szybko podniósł cie do siadu i bez chwili zastanowienia pocałował. Jak tylko najszybciej potrafiłaś odepchnęłaś od siebie chłopaka.

- Co ty do cholery robisz?! – krzyknęłaś zła na to co chłopak zrobił -  Nie znamy się! Panuj nad sobą! – przeszywałaś chłopaka zimnym spojrzeniem i dostrzegłaś, że w jego oczach pojawiają się łzy. Tae szybko podniósł się z łóżka i wybiegł z Sali na której leżałaś.

- Przepraszam cię za niego… - zaczął Jin który był naprawdę zły na czyn chłopaka

- Przestań! Nie tłumacz się za niego! – przerwałaś chłopakowi

- Poniosło go. Jest strasznie rozemocjonowany przez to co się dzieje… - kontynuował najstarszy

- Powiedziałam, że masz się za niego nie tłumaczyć! – przerwałaś mu po raz kolejny – Wyjdźcie proszę. Chcę  być sama.

- Dobrze – powiedział lider – Chłopaki, idziemy. – rozkazał reszcie zespołu. Wszyscy posłusznie poddali się rozkazowi Rap Mona i wyszli z Sali zostawiając cię samą. W głowie cały czas miałaś widok chłopaka a na ustach uczucie jego ust. Nie wiedziałaś co masz o tym myśleć. Byłaś zła, że chłopak tak postąpił, ale z drugiej strony byłaś szczęśliwa, że pocałował cię chłopak który sprawiał cię o szybsze bicie serca. I chyba to drugie uczucie brało górę…

Mini słowniczek:

annyong - cześć

appa - tata

omma - mama

kamsahabnida - dziękuję (formal.)

~Sagi